Επιστροφή στο Brideshead

Για λόγους που έχουν να κάνουν με τα όσα έχουν συμβεί τα τελευταία τέσσερα χρόνια στην επαγγελματική και προσωπική μου ζωή (οι αναγνώστες ίσως έχουν καταλάβει από τα λίγα που έχω γράψει), είχα καιρό να πάω στο Mπαλόκο, την ιστορική πίστα δοκιμών που είχε φτιάξει η Alfa Romeo όταν ακόμη ήταν ανεξάρτητη και που τώρα χρησιμοποιείται από όλες τις εταιρείες του γκρούπο Fiat. Έτσι, δε γνώριζα τις αλλαγές που έχουν γίνει στη χάραξη της διαδρομής. Έχοντας -ωραίες- αναμνήσεις από παλιότερες επισκέψεις, πίστευα ότι θα πηγαίναμε κοντά στην πίστα, θα παίρναμε τα αυτοκίνητα (στην προκειμένη περίπτωση Alfa Romeo 8C Competizione) και θα τα οδηγούσαμε μέχρι να «πιαστούν τα χέρια» ή να χάσουμε δύο κιλά. Σωστό; Λάθος! Οι παλιές, σωστές, κατά την ταπεινή μου γνώμη, στροφές έχουν δώσει τη θέση τους σε μια σειρά κλειστών απανωτών S και μικρών συνδετήριων ευθειών, με αποτέλεσμα το σύστημα να μην ισιώνει πουθενά (ή σχεδόν πουθενά) και να βρίσκεσαι συνέχεια με τα χέρια σταυρωμένα στο τιμόνι και το πόδι στο φρένο. Μετά τον αναγνωριστικό γύρο που έκαναν όλοι οι συνάδελφοι με το «χερά» της εταιρείας, βγήκα κι εγώ, περισσότερο για να θυμηθώ παρά για να δοκιμάσω τα όρια της 8C - και τα δικά μου, όπως έκανα παλιά. Σε άλλες σελίδες ο Σ.Χ. (και ο γράφων) περιγράφει την εμπειρία, γι’ αυτό επιτρέψτε μου να πω τι αισθανόμουν κάθε φορά που πήγαινα στο Μπαλόκο τα -πολύ- παλιά χρόνια.
Καταλαβαίνετε ότι για τους Έλληνες γραφιάδες της εποχής οι καλά φυλαγμένες από τα αδιάκριτα μάτια (και τους φωτογραφικούς φακούς) πίστες ήταν κάτι σαν τον Παράδεισο! Ήταν και κάτι άλλο, όμως. Στις δεκαετίες του ’70 και του ’80 η ατμόσφαιρα λειτουργούσε. Τα ποτάμια στο Πιεμόντε είχαν πολύ νερό· το φθινόπωρο λειτουργούσε. Tον Οκτώβριο έκανε κρύο. Κάθε φορά που πλησίαζα την πίστα με διαπερνούσαν ρίγη, λίγο απ’ την αναμονή για τα πρωτότυπα που θα οδηγούσα, λίγο απ’ την πρωινή ψύχρα. Στη δοκιμή της Alfa 75 V8 είχαν ανοίξει οι ουρανοί και δε βλέπαμε πού πάμε. Στην οδήγηση της Spider στα πρώτα στάδια εξέλιξής της μας είχε υποδεχτεί λαμπρός ο ήλιος. Ο κατακλυσμός του... Νώε είχε καλωσορίσει εμένα και τον Τζανκάρλο Περίνι σε κάποια άλλη παρουσίαση. Ήταν τα πρώτα χρόνια του ειδικού Τύπου στην Ελλάδα και το γεγονός ότι οι 4ΤΡΟΧΟΙ ήταν εκεί μ’ έκανε να αισθάνομαι περήφανος.
Τι να πω για την 8C, πέρα απ’ όσα γράφω στο σημείωμά μου σε άλλες σελίδες; Όπως η GT3 και -σχεδόν- όλες οι Ferrari, έτσι και η Competizione δεν είναι (και δε θα μπορούσε να είναι) το μεταφορικό μου μέσο. Τα χρόνια που δεν ξέραμε πέρασαν, για λόγους που έχουμε αναφέρει δεκάδες φορές. Το να κυκλοφορείς με ένα GT αξίας 150.000 ευρώ (με ΦΠΑ), εκτός από βαλκανική ματαιοδοξία, δείχνει και το ποσοστό εμπλοκής στο άθλημα της φοροδιαφυγής. Έτσι, ο άνθρωπος που το 1970 έβγαλε τους 4Τ μένει μακριά απ’ το αντικείμενο του πόθου του. Mια από τις αιτίες είναι πως οι δρόμοι έχουν γεμίσει με πανάκριβα αυτοκίνητα που στην πλειονότητά τους ανήκουν σε γνωστούς στη μικρή μας πόλη -και χώρα- λωποδύτες. Αν προσθέσουμε και τις «κουλομαρίες» που κυκλοφορούν ανάμεσά μας, η εικόνα ολοκληρώνεται.
Αν -λέω αν- πίσω απ’ την 8C ήταν παρκαρισμένοι οι πρόγονοί της (όπως στο Μπαλόκο), δε θα δίσταζα στιγμή. Το αυτοκίνητο θα ήταν σχεδιασμένο από Έλληνες και κατασκευασμένο σε ελληνικό εργοστάσιο, σε περίπτωση, βέβαια, που τα καρτούν που ελέγχουν την πολιτική ζωή της ψωροκώσταινας είχαν δώσει τα κίνητρα ή καταλάβαιναν περί τίνος πρόκειται. Δε γίνεται παρά να δακρύσεις για την κατάντια. Ούτε ποδήλατα δε φτιάχνει ο γίγαντας λαός. Μόνο μεζονέτες και «μπετά»! Ο κινητήρας της ελληνικής οικονομίας είναι η αντιπαροχή, οι «αγώνες» για την κατάργηση του άρθρου 16, οι καταγγελίες για διαρροές non paper απ’ τα στρατόπεδα του Μπένι και του Γιωργάκη και οι τηλεοπτικές εκπομπές για διανοητικά καθυστερημένα άτομα.
Επαναλαμβάνεσαι, Καββαθά, λένε κάποιοι. Ναι, εσύ που κάνεις ανήσυχο ύπνο, χρησιμοποιώντας το δεξί σου χέρι, και που «κριτικάρεις» καλυμμένος πίσω απ’ την ανωνυμία. Λέω τα «ίδια» γιατί τίποτα δεν έχει αλλάξει και, σε αντίθεση με σένα, έχω δώσει τα καλύτερα χρόνια της ζωής μου προσπαθώντας να πείσω τα λιμασμένα κουστούμια που παριστάνουν τους υπουργούς να δημιουργήσουν συνθήκες για να γίνει κάτι στην Ελλάδα. Γιατί, ηλίθιε, έχω φιλήσει κατουρημένες ποδιές για να γίνουν τα Safetrack, 1ο Πανευρωπαϊκό Συνέδριο για Καθαρά Αυτοκίνητα, Φαέθων 2004 και άλλα, που ίσως αναφερθούν, όταν θα έχω φύγει απ’ τη ζωή. Γιατί έχω πέσει θύμα των λωποδυτών που στην Ελλάδα αποκαλούνται και «τράπεζες». Γιατί, η όποια τιμιότητα με δίδαξαν οι μακαρίτες οι γονείς και οι δάσκαλοί μου στο παλιό, καλό σχολειό με έκανε εύκολο θύμα στα αρπακτικά που φορούν «μισά μισά» ρόλεξ και οδηγούν Mercedes 350.
Το αποτέλεσμα δεν είναι αυτό που επιθυμούσα, αλλά αισθάνομαι καλά. Στο 38ο έτος τους, οι 4Τ είναι by far το περιοδικό με τη μεγαλύτερη κυκλοφορία απ’ τα άλλα (50% πάνω) και το νέο μας «παιδί», το εβδομαδιαίο AUTO BILD, φαίνεται ότι πάει για ρεκόρ εβδομαδιαίου αυτοκινητικού εντύπου. Τα δύο τους από τα... 36 περιοδικά για το αυτοκίνητο που κυκλοφορούν σε μια χώρα που δεν παράγει ούτε υαλοκαθαριστήρες κάνουν κυκλοφορίες που θα ζήλευαν (αναλογικά) οι Γερμανοί, άρα πρέπει να πετάω απ’ τη χαρά μου, σωστό; Λάθος! Η εξήγηση πρέπει να αναζητηθεί στα όσα έγραψα πιο πάνω, αλλά δεν έχει πια σημασία. Πάντως, όπως είπε και η Αγγελική Νικολούλη, σε όλη μου την εκδοτική ζωή πάντα πίστευα πως είναι μεγαλύτερη μαγκιά να αποτυγχάνεις πρωτοτυπώντας, παρά να «επιτυγχάνεις» μιμούμενος. Αν το παράδειγμα δε σας πείθει, αναρωτηθείτε γιατί τα περισσότερα ΜΜΕ μάς (με) έχουν κομμένους!
Έτσι ή αλλιώς, πάντως, το παιχνίδι έχει χαθεί. Σε λίγο καιρό η Τζουτζία θα αποτελείται από νατοϊκά προτεκτοράτα και ο «υπερήφανος» και «ανεξάρτητος» γίγαντας λαός θα σερβίρει φραπόγαλα στους επικυρίαρχους. Στα παραπάνω να προσθέσουμε την «εισβολή» των οικονομικών μεταναστών, που, «πεινασμένοι» όπως θα είναι, θα «απωθήσουν» τους Έλληνες, ακόμα και τα σουβλατζίδικα. Και κάτι τελευταίο, που γράφω εδώ και δέκα χρόνια χωρίς κανείς να δίνει σημασία. Αν η Τουρκία εισβάλει στο βόρειο Ιράκ και ακυρώσει τις ελπίδες για τη δημιουργία «ανεξάρτητου» (υπό αμερικανική κατοχή) Κουρδιστάν, γράφοντας έτσι στα παλαιότερα των υποδημάτων της τις ανοιχτές απειλές της υπερδύναμης, τι είναι αυτό που θα την εμποδίσει να στραφεί προς ανατολάς και να καταλάβει το μισό ή και όλο το Αιγαίο; Οι μόνοι που θα είναι ευτυχείς με την εξέλιξη θα είναι οι (Aθηναίοι) μέτοικοι στο Νησί των Ανέμων, που με αγωνία περιμένουν την εφαρμογή του οθωμανικού δικαίου! Με την ευκαιρία, σας ερωτώ: Μετά τα Ίμια, τη σφαλιάρα που θα φάμε απ’ τη μετονομασία της FYROM σε «Μακεδονία» -σκέτο- και την απώλεια της «ευρωπαϊκής προοπτικής» της φίλης και συμμάχου μας στο ΝΑΤΟ Τουρκίας, που πάνω της βασίζεται χρόνια τώρα η ελληνική εξωτερική πολιτική, πιστεύετε ότι η Ντορολίζα-Μοναλίζα θα διατηρήσει το χαμόγελό της;
Σχόλια για την εξωτερική πολιτική σε αυτοκινητικό περιοδικό; Γιατί; Υπάρχει άλλο έντυπο που να ΜΗΝ ανήκει ή υπηρετεί το Ίδρυμα Σόρος και να προβλέπει με τόση ακρίβεια τις εξελίξεις; Πόσα χρόνια τώρα γράφω ότι η Τουρκία δεν πρόκειται να μπει ποτέ στην ΕΕ για έναν απλό λόγο, επειδή αυτοί που κυβερνούν τη χώρα δεν είναι ηλίθιοι, ώστε να πέσουν στην παγίδα που στήνουν οι Επικυρίαρχοι; Θα μείνουν έξω, μπας και σώσουν το ευρωπαϊκό τους κομμάτι αλλά και τα πετρέλαια της Μοσούλης και του Κιρκούρκ καθώς και τα νερά του Ευφράτη. Ψιλά γράμματα για το Xρήστο Ροζάκη, κολλητάρι του «καταλληλότερου» πρωθυπουργού που φοίτησε ποτέ στο Ίδρυμα του Σόρος. Δεν είναι έτσι; Σκεφτείτε λίγο. Στα οκτώ χρόνια της πρωθυπουργίας του δεν επισκέφτηκε ποτέ μία στρατιωτική μονάδα. Δε σας λέει κάτι αυτό, σε συνδυασμό με το «ευχαριστώ τους Aμερικανούς»;

Πράσινο μέλλον ή πράσινα άλογα;

Την τελευταία φορά που πήγα στην Έκθεση Αυτοκινήτου της Φρανκφούρτης ήταν όταν η θερμοκρασία πλησίαζε τους 38 βαθμούς και η υγρασία το 95%. Ήταν η χρονιά που το σύστημα των υπολογιστών είχε «πέσει» και στην έκθεση δε λειτουργούσε ο κλιματισμός. Ήταν η χρονιά που δύο δημοσιογράφοι είχαν πεθάνει από θερμοπληξία, που η Mercedes είχε ανακοινώσει ότι, για την εξέλιξη της μπετούγιας στην «500 κάτι», είχε διαθέσει 5 εκατ. μάρκα και που οι σεκιουριτάδες με είχαν πετάξει έξω, επειδή δεν αναγνώριζαν την 35χρονη ταυτότητα από το βρετανικό Guild of Motoring Writers. Είδα τη φετινή στο ωραίο DVD που δώσαμε με τους 4Τ και ακόμη δεν έχω καταλάβει αν η αυτοκινητοβιομηχανία έχει συνειδητοποιήσει το πρόβλημα των εκπομπών του διοξειδίου του άνθρακα. Bλέπω, από τη μια, μερικές εταιρείες (Toyota, Honda, Citroen, Fiat) να κάνουν ειλικρινείς προσπάθειες με τα υβριδικά και την BMW να εξελίσσει τους κινητήρες της ώστε να έχουν χαμηλές εκπομπές και, απ’ την άλλη, την έκρηξη στην παραγωγή δεινοσαύρων SUV που «καταπίνουν» τη βενζίνη σαν νερό. Πρωταγωνιστές είναι -ποιοι άλλοι;- οι Aμερικανοί, με τέρατα σαν τα Hummer, που αγοράζονται από πλούσιους φλώρους στην Ελλάδα και στην Ευρώπη με το προωθητικό «are you man enough?»! Πολλές οι προτάσεις για τα αυτοκίνητα του «μέλλοντος», αλλά λίγες εκείνες που θα ανταποκριθούν στα «100 δολάρια το βαρέλι». Αντί οι δρόμοι του πλανήτη να είναι γεμάτοι από ελαφρά, απόλυτα οικονομικά αυτοκίνητα, πνίγονται από την κυκλοφορία ενεργοβόρων δεινόσαυρων, που οδηγούν τύποι που έχουν άμεση ανάγκη ψυχολογικής υποστήριξης.
Το Citroen Cactus (φωτ.), για παράδειγμα, είναι ένα βήμα προς τη σωστή κατεύθυνση - όπως λένε και οι συνδικάλες. Χρησιμοποιώντας έναν εξελιγμένο κινητήρα ντίζελ και ηλεκτροκινητήρες (hybrid), οι ερευνητές της PSA κατάφεραν να επιτύχουν μέση κατανάλωση 2,9 λίτρα/100 χλμ. και εκπομπές CO2 που να μην ξεπερνούν τα... 78 γρ./χλμ. Είναι προφανές ότι ο δήμιος του αεροδρομίου Ελληνικού, ΥΠΕΧΩΔΕ Σουφλιάς, δεν καταλαβαίνει τι σημαίνει αυτό για την προστασία του περιβάλλοντος.

Και... ο μήνας που πέρασε

Ήταν -σχετικά- καλός. Όχι γιατί οδήγησα καλά αυτοκίνητα ή γιατί τον Οκτώβριο βγάλαμε ένα τεύχος που έβαλε τα γυαλιά στον ανταγωνισμό με το ειδικό ένθετο για το περιβάλλον, αλλά γιατί πήρα απόφαση να μην «πεθάνω» από στενοχώρια, λόγω της επίθεσης των κλώνων. Να πάνε στο διάβολο. Ποτέ δεν είχα και ποτέ δε θα έχω σχέση με λωποδύτες.
Από αυτοκίνητα; Το νέο Fiat Bravo 1.4 T-jet. Αν έβαζα τίτλο σε άρθρο, αυτός θα ήταν αεροπορικός: «Sierra Ex ray GPB», «Golf-Papa-Bravo», «To Golf μπαμπάς του Bravo!». Από τη μια, ο γεννήτορας, το Golf 1.4 Turbo με τους 140 ίππους και, από την άλλη, το «παιδί», το Bravo 1.4 T-jet με τους 150 ίππους.
Να ’μαι, λοιπόν, ένα Σαββάτο βράδυ να πηγαίνω στη Χαλκίδα όχι για να δω κάποια ταινία στο 1ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ (άργησα), αλλά για να συναντήσω τον Ανδρέα Ρουμελιώτη, που, πέρα απ’ το ότι έχει σπίτι στο Λευκαντί και έχει μεγαλώσει στη Χαλκίδα, ήταν μέλος της Οργανωτικής Επιτροπής. Ελάχιστη κίνηση στις 21:30 και κάποια στιγμή βλέπω στο κοντέρ πολλά χιλιόμετρα. Απορώ με τις επιδόσεις (220 χλμ./ώρα, «0-100» σε 9 δλ.), κι έτσι αναζητώ την αιτία για την τεχνολογία των υπερσυμπιεστών, που, όπως και στο Golf, κάνει θαύματα.
Δεν μπόρεσα να μη φέρω στο νου τις εποχές που το γκρούπο, από τη μια, παρουσίαζε μοντέλα σαν το Regatta, το Croma και το Thesis και, απ’ την άλλη, επαναλανσάριζε το επιβατικό και το σπορ αυτοκίνητο στη μορφή των Alfa 157 και Spider. Απ’ ό,τι φαίνεται, οι καιροί της σύγχυσης πέρασαν, απόδειξη αποτελεί το γεγονός ότι, εκτός από την 8C, ίσως παρουσιαστεί και 6C, οπότε κάποιοι στη Γερμανία πρέπει να αρχίσουν να ανησυχούν.
Δεν είναι όμως μόνο τα αυτοκίνητα της Ferrari, της Maserati και της Alfa Romeo που αποδεικνύουν ότι η εταιρεία έχει μπει σε εξαιρετικά δημιουργική εποχή, ίσως χάρη στους νέους μηχανικούς που δουλεύουν με ενθουσιασμό, επειδή αγαπούν το αυτοκίνητο. Πρόσθετη απόδειξη είναι η επιτυχία του «500», που θα κυκλοφορήσει σε διάφορες εκδόσεις (και Abarth), που η ανεπίσημη ενημέρωση δεν επιτρέπει να αποκαλύψω.
Το ταξίδι στο Τορίνο μού έδωσε την ευκαιρία να δω τη μορφή που έχουν πάρει οι επαρχιακοί δρόμοι, οι αουτοστράντα αλλά και η αγροτική γη στο Πιεμόντε. Θυμάμαι ότι τη δεκαετία του ’70 πολλά απ’ τα χωράφια ήταν σπαρμένα με... ρύζι, τόση ήταν η αφθονία του νερού. Τώρα, ακόμα και τα ποτάμια που κάποτε έτρεχαν ορμητικά σήμερα κυλούν τραυματισμένα από τη μεταβολή του κλίματος. ¶ρρωστη γη, ατμόσφαιρα, περιβάλλον. Ζέστη εκτός εποχής και πολλή υγρασία. Θανατηφόρος συνδυασμός, που μ’ έκανε να νιώθω άρρωστος. ¶ρρωστος, όμως, αισθάνομαι επίσης βλέποντας ότι το «ευρωπαϊκό» site της Fiat δεν έχει πληροφορίες στην ελληνική γλώσσα και αποκαλεί τα Σκόπια «Mακεδονία» - κάτι που κάνουν και 170 χώρες στον κόσμο. Ψιλά γράμματα, θα πείτε. Kαι θα έχετε δίκιο. Oι εποχές που στο σχολείο μαθαίναμε γράμματα έχουν παρέλθει. Aυτό που με στενοχωρεί είναι ότι οι τοπικοί παράγοντες της Fiat δεν μπορούν (ή δε θέλουν) να διορθώσουν την ύβρη.

Οικογένεια ¶νταμς ή Ανησυχώ για τον Mπένι...

Μέσα στο γενικό χαμό ξέσπασε και η κρίση στο ΠΑΣΟΚ, με τον Μπένι να δηλώνει (μετά τον καφέ που του πέταξε ένας διαταραγμένος οπαδός) «μελλοντικός αρχηγός του κινήματος», ο οποίος «μελλοντικός αρχηγός» «καταδικάζει την “υπονόμευση” και τις “αντιαισθητικές ενέργειες”, απ’ όπου κι αν προέρχονται», και με το Γιωργάκη να διατηρεί την ψυχραιμία του όπως τη διατηρούσε όταν ήταν υπουργός Εξωτερικών και είχε σύμβουλο το Χρήστο Ροζάκη, δεξί χέρι του Κώστα Σημίτη (ή, κατά K.K., Gollum). O Pοζάκης είναι πρόεδρος στο Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και ψήφισε υπέρ της καταδίκης της Ελλάδας για «κακομεταχείριση» των δικαιωμάτων της «μακεδονικής μειονότητας» στην Eλλάδα. Mε αυτόν τον τρόπο, ο βοηθός του Gollum και του Frodo Baggins (aka Giorgakis) ανοίγει το δρόμο για κάποιας μορφής εθνική εκκαθάριση -ή «ethinc cleansing», όπως το αποκαλούν τα Aμερικανά και τα ενεργούμενά τους- στο Δικαστήριο Aνθρωπίνων Δικαιωμάτων της Xάγης!
Η αναφορά στα εσωτερικά των κομμάτων γίνεται μόνο για λόγους χιουμοριστικούς, μιας και οι απόψεις μου για τους περισσότερους «εκπρόσωπους έρημους κι απρόσωπους» συμπίπτουν με εκείνες του Διονύση (Σαββόπουλου).
Η πρόβλεψή μου είναι ότι πρόεδρος θα εκλεγεί ο Γιωργάκης, πράγμα που σημαίνει πως, αν κερδίσει τις εκλογές απ’ τον Κωστάκη, η χώρα θα κυβερνιέται από μια Μη Κυβερνητική Οργάνωση, κάτι που θα έχει ακόμα μεγαλύτερη πλάκα. Καλύτερα όμως να σε κυβερνά μια ΜΚΟ, παρά η μετεμψύχωση του Μεγάλου Ναπολέοντος. Από τη μια ο Γιωργάκης, απ’ την άλλη η Ντορολίζα, και να το δίδυμο της επιτυχίας. Εδώ πρέπει να αποκαλύψω ότι, κατά μια πληροφορία, ο Γιωργάκης δεν έχει τις ευλογίες της Ουάσινγκτον, που θέλει την πρώτη στη θέση της πρωθυπουργού και τον Μπένι στη θέση του αρχηγού της «αξιωματικής αντιπολιτεύσεως». Με αυτήν τη διάταξη ανδρεικέλων θα έχουμε τρεις ηγετικές φυσιογνωμίες να εγκρίνουν το Σχέδιο Ανάν, να (ξανα)ζητήσουν συγγνώμη απ’ τους Τούρκους για τα Ίμια και να παρακαλέσουν τους Σκοπιανούς να δεχτούν σύνθετο όνομα.
Επειδή στις «κανονικές» εκλογές ψήφισα τη Λιάνα (και όχι το ΚΚΕ), στις εκλογές για τον πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ λέω να πάω στο Λευκαντί (με τον Αντρέα) και να ψηφίσω Γιώργο, γιατί φοβάμαι τον τρόπο που με κοιτά ο Mπένι. Το μάτι του γυαλίζει, διαθέτει ελάχιστο χιούμορ και -το σοβαρότερο- δεν μπορεί να επιβληθεί στο στομάχι του!
Ό,τι και να ψηφίσω, όμως, δεν πρόκειται ν’ αλλάξει η ζωή μου, μιας και ως καλός Nεοέλληνας διαθέτω «άκρες» και με τους δύο. Μ’ αυτό θέλω να πω ότι παίζω τένις με γαλάζιους και πράσινους υπουργούς. Ακόμα, τους καλώ στο σπίτι μου στη Φιλοθέη, μια διώροφη μεταμοντέρνα «τούρτα» 650 τ.μ., που με το οικόπεδο, τον ιδιωτικό χώρο πλατσουρίσματος και τα play room μάς κόστισε 7,5 εκατ. ευρώ, αλλά, για να μη μας «πιάσει» η Eφορία, δεν είναι στ’ όνομά μας, αλλά σε μια offshore με έδρα τις Παρθένους Νήσους ή το Λίχτενσταϊν, ανάλογα με το ποιος τενίστας είναι στην κυβέρνηση. Αν απορείτε για τον πληθυντικό, οφείλω να πω ότι η «τούρτα» είναι μισή μισή με μεγαλοστέλεχος του ΠΑΣΟΚ, πράγμα που όσο λιγότεροι γνωρίζουν τόσο το καλύτερο.
Όταν στα πράγματα είναι το ΠΑΣΟΚ, το χρώμα μου πάει προς του Σρεκ και τα στέκια όπου συχνάζω είναι λίγο πιο σοσιαλιστικά. Για παράδειγμα, στη Μύκονο μένω σε ξενοδοχείο 4 αστέρων (αντί 5) και χτίζω βίλα, αλλά χωρίς πισίνα και BBQ. Oι μόνες εξτραβακάντζες που επιτρέπω στο σοσιαλιστή εαυτό μου είναι να παντρεύομαι στο Παρίσι και να μένω στο George V ή να πηγαίνω στο Νησί των Ανέμων με το γιοτ επιχειρηματία που κάνει μπίζνες με το κράτος και τα κονομάει χοντρά, επειδή λαδώνει τους πάντες. Εκτός από βαθιά σοσιαλιστική, η στάση μου εμπεριέχει και μια κάποια υστεροβουλία, αφού ο πράσινος επιχειρηματίας θα συμπαρασταθεί στον εκλογικό μου αγώνα. Όταν πάλι στην κυβέρνηση είναι η ΝΔ, το δέρμα μου μπλεδίζει, γιατί αλλιώς δε με κάνουν μέλος στο Tsakali Tennis Club. (Σημ.: Ελπίζω να καταλαβαίνετε ότι τα παραπάνω δεν είναι παρά -κακό- χιούμορ.)
Στις «κανονικές» εκλογές προσευχόμουν να νικήσει ο Γιωργάκης, γιατί χίλιες φορές ένας σοσιαλιστής πρωθυπουργός που υπογράφει (ως υπουργός Εξωτερικών) να διαλυθεί (με βομβαρδισμούς) η Γιουγκοσλαβία από ένα φιλελεύθερο που ρίχνει ο ίδιος τις βόμβες. Αν δε με πιστεύετε για τη νέα μορφή του σοσιαλισμού, ρίξτε μια ματιά στον τρόπο που ντύνονται και διαβιούν τα μέλη του «αριστερού» κόμματος της Ελιάς στην Ιταλία: αντί Armani φοράνε Gucci, όμως τα Brioni και τα Rossetti είναι κοινά.
Με τη νίκη του Κωστάκη διατήρησα το χρώμα του δέρματός μου και το membership στο Tsakali Club και προχώρησα στην αποπεράτωση μιας -μικρής- βίλας στα Πουλάκια στο Gay Island. Η οποία βίλα είναι άλλο να σας λέω. Χτισμένη σε τέσσερα επίπεδα σε καταπατημένη δημόσια γη που έγινε ιδιωτική με τη «βοήθεια» υπαλλήλου της Πολεοδομίας και με τη στενή επαφή με δύο, τρεις υπουργούς της κυβέρνησης, δεσπόζει στο Αιγαίο, εκτός από το ότι κάνει τον ταμία του ΠΑΣΟΚ που μένει στην άλλη πλευρά του Gay Island να σκάει απ’ τη ζήλια. Πρέπει να πω επίσης ότι με τις άκρες που διαθέτω κατάφερα να μετατρέψω το βουνό σε αμπέλι που τρυγούσαν από το 1830 οι παππούδες του τελευταίου ιδιοκτήτη.
Το χρώμα του προσώπου μου αντανακλάται στα αυτοκίνητα που οδηγώ. Όταν κυβερνάει το ΠΑΣΟΚ, έχω RAV, Vitara, Golf, BMW και Mercedes 200 Kompressor. Με τη ΝΔ, πήρα Cayenne για μένα, Mercedes SLK για την κυρία και Golf GTi για τον υιό. Η κόρη λείπει στο Λονδίνο. Σπουδάζει σε κάποιο πανεπιστήμιο στο Τμήμα Διαχείρισης Κρίσεων στους Λαχανόκηπους του Yorkshire. Mου ζήτησε να της στείλω λεφτά, για να πάρει μια Morgan, πράγμα που λέω να κάνω, χρησιμοποιώντας τη μέθοδο του leasing, που επιτρέπει σε έναν επιχειρηματία να ζει πλουσιοπάροχα, ενώ η εταιρεία του είναι καταχρεωμένη._ Κ. Κ.